Zorgeloos de lucht in

Zondag 29/09

Rond 06.00 stap ik samen met pap en mam in de auto op weg naar schiphol.

Rond 07.30 komen we mooi op tijd aan.

We lopen naar de balie's om in te checken, maar helaas werken de kofferbanden daar niet dus worden we naar een andere plek gestuurd. Daar ontstaat een enorme chaos van wie waar naartoe moet. Eindelijk ben ik aan de beurt bij een zelf incheck pilaar, maar die werkt niet want als ik de postcode van mijn hotel in Hawaï op wil geven wordt deze niet geaccepteerd. Na hulp te hebben gevraagd wordt ik doorverweze naar de balie.

Daar staat een lange rij want iedereen die buiten europa vliegt moet via de bali. Tot een vrouw van KLM aangeeft dat dat niet nodig is en mensen toch zelf hun koffers kunnen inleveren als ze zijn ingechevkt. Helaas was ik nog niet ingecheckt dus moest ik in de rij blijven. Eenmaal aan de beurt waren mijn koffers ver onder het gewicht en hoefde ik me geen zorgen te maken, want bij de overstap werden ze automatisch overgezet.

Eindelijk ingecheckt...om 09.10.

Ik kijk op mijn ticket en de gate sluit om 09.30.

Geen tijd meer voor ontbijt. Snel afscheid genomen van pap en mam en op naar de security.

Een hele lange rij stond me daar op te wachten. Gelukkig kon ik daardoor nog een paar keer zwaaien naar pap en mam (met toch een kleine brok in de keel).

Snelde security door. Alles was goed...dacht ik. Maar nee ik kreeg een extra check. Er ging zelfs een scanner doorheen, maar ik mocht door.

Ondertussen 09.20.

11 uur vliegen dus snel naar het toilet en water pakken. Eerste toilet zat achter in een gang. Kom daar aan...gesloten.

09.23 snel door naar de gate dan maar. Bijna bij de gate en daarnaast was nog een toilet. 09.26 dat red ik nog. Snel naar het toilet en water gevuld en rennen naar de gate.

Netjes op tijd zoals een echte Martens.

In het vliegtuig had ik veel geluk. Naast mij zat een meisje, maar daarnaast was een stoel vrij. Dus zij besloot om een stoel op te schuiven, zodat we 11 uur lang lekker veel ruimte hadden.

In L.A. aangekomen moest ik eerst door de douane controle. Daar krijg je een ondervraging over wat je in Amerika komt doen en willen ze vingerafdrukken en een foto. Ook daar was de rij lang. Na ruim een uur was ik aan de beurt.

Gelukkig heb ik dit vorig jaar ook al gedaan dus ik was voorbereid. De man achter de balie was in een vrolijke bij. Ik liet mijn paspoort zien en letter of employment en mocht na de foto direct door.

Toen ik foorliep kwam ik bij de kofferband. Ik dacht oh hier hoef ik niet te zijn, maar op dat moment werd omgeroepen dat de koffers niet automatisch naar de volgende vlucht worden gebracht. Snel naar de band van mijn vlucht, want ik was al een uur later. Gelukkig stonden mijn koffers nog netjes naast de band op me te wachten. Toen kon de pret pas echt beginnen.

Ik liep door en volgde de bordjes naar aansluitende vluchten. Ik kwam bij incheck balies en daar kon ik mijn koffer afgeven naar Honolulu. De man daar vertelde me dat kk nu gewoon door kon lopen naar de security.

Ik herkende t gebouw nog van vorig jaar, maar ik kon mijn vlucht niet op de borden vinden. Ik liep richting de security en dacht: 'ik ga het toch even vragen'.

Wat blijkt. Mijn vlucht ging niet vanuit due hal. Ik moest het vliegveld verlaten en doorlopen naar de volgende hal de hoek om.

Ondertussen had ik nog 1,5 uur tot mijn vlucht en als de security weer zo lang zou furen werd 't krap.

Snel rennen naar het volgende gebouw. Daar zag ik gelukkig wel mijn vlucht op de borden. Door naar de security, wat weer een grote puinhoop leek. Gelukkig schoit de puinhoop wel op, maar...

Weer werd mijn tas eruit gepikt. Hij kreeg een extra uitgebreide cntrole en werd toch zenuwachtig. De security guard complimenteerde me nog met mijn schoenen en daarna mocht ik door. Eindelijk. Nog een uur tot de vlucht. Ik heb een lekkere ijskoffie gehaald en ven ff bijgekomen van de stress.

De volgende vlucht was prima, wat last van mijn rug met de stoel maar t ging gelukkig snel.

Aangekomen oo Honolulu kon ik snel naar de koffers en de man met het bordje 'Disney Wonder'. Naast mij moest de chsuffeur nog een meisje ophalen dus dssr moesten we even op wachten. En nog even. En nog langer. En te lang.

Dus hij belde iemand die mij vast op kon halen en naar het hotel zou brengen.

Eenmaal daar snel ingecheckt en nog even gegeten in t restaurant. Disney betaald onze maaltijden dus we kunnen lekker genieten.

Of nou ja...ik wacht nog op de nierstenen, want ik heb nog nooit zo'n zoute burger en friet gehad.

Het slapen was zoals verwacht verschrikkelijk. De jetlag van 12 uur de lange reis in de zon zijn geen slaap bevordende omstandigheden.

Om 05.30 ging de wekker voor deceerste dag Hawaï. En die zat vol met....